Sizi bilmem ama ben beğenmedim

Transfer döneminde büyük bombalar patlatır kulüpler. Gelen oyuncular hazırlık maçlarında ve ardından bir-iki lig maçında iyi oynayınca hemen başlar konuşmalar: Falanca topçu bu seneki en iyi transferimiz. Formalar satılır, tezahüratlar yazılır… Ben hep 14-15. haftayı bekleyelim ondan sonra daha sağlıklı karar veririz derim ama dinletemem. Genelde o haftalara gelince tezahüratlar küfre döner,  tribünler hayal kırıklarıyla dolar.

Eski topçu W’dan bıkmıştık. Seçildiğinde Obamania yarattı. Hepimizi Obamayiz diye t-shirtlerle yüründü. Ancak şu ana kadar yaptıkları tam bir hayal kırıklığı bence. Her ne kadar piyasalar Kongrede iki taraf arasındaki olası borç uzlaşmasını kutlamak için bekler durumda olsa da bence anlaşma tam bir rezalet. Bu yargıya varmak için teorik anlamda Keynes’çi ya da Krugman gibi dogmatik olmaya gerek yok. Bu anlaşma Cumhuriyetçilerin kriz yaratma tehdidiyle istediklerini elde etmesi ve Başkan’ın bu konuda hiçbir şey yapmaması olarak özetlenebilir. Aralık ayından beri aşikar bir sorunun yumurta kapıya gelince çözülmeye çalışması ancak üçüncü dünya ülkelerinde olur.

Bu anlaşma orta vadede bütçe açıklarını azaltır gibi görünüp uzun vadede ABD’ye hiçbir şey katmayan bir yapı içeriyor. Krizin başından beri yazdığım tek şey bu borç yükünden kurtulmak için ülkenin uzun vadeli büyüme potansiyelinin yükseltilmese gerektiği. Maalesef böyle bir hedef yok ortada. Avrupa’daki durumu da buna eklersek borç sorunu beni giderek daha huzursuz etmeye başladı. Sanki bu normal olmayan ekonomik politikalara uzun bir sure daha sürdürülecek ve sermaye global anlamda yanlış fiyatlanmaya devam edecek. Sonumuz iyi olur umarım.

Hayırlı Ramazanlar.